بند 56
ایران به مدت 15 سال ذخیره اورانیوم غنی شده خودراتاحدکمتراز 300 کیلوگرم با غنای 3.67 درصد نگاه خواهد داشت.
یعنی هیچ چشم اندازی تا 15 سال آینده برای تامین سوخت نیروگاه موجود و نیروگاه های آینده وجود نخواهد داشت. و دو راه در برابر ایران برای سوخت موجود و یا سوخت تولیدی در آینده قرار داده شده است:
یا در بازارهای بین المللی بفروشد یعنی فروش آن را از کانال کمیسیون مشترک پیگیری نماید که امکان آن بسیار ضعیف است و یا تبدیل به اورانیوم با غنای طبیعی کند. بند 57 معنای آن این است که نتیجه زحمات چندین ساله متخصصان و سرمایه گذاری های کلان در این زمینه تا کنون و تا 15 سال آینده به هدر برود.
با اعمال این قاعده در واقع موافقت با 5060 سانتریفیوژ برای غنی سازی و تولید اورانیوم 3.67 هم بی اثر و عبث می شود و تنها خاصیت آن ایجاد فرصتی مناسب برای خارج شدن تدریجی سانتریفیوژهای در حال کار و جایگزینی آن با سانتریفیوژهای موجود در انبار و کاهش ذخیره انبارهاست . علاوه بر آن هزینه های سنگینی هم بر بودجه کشور تحمیل می کند.