طرف مقابل می تواند هم مدعی شود، هم رای صادر کند و هم رای خود را از طریق مکانیزم های گوناگون بین المللی و غیره به اجرا گذارد.

از این مهمتر ، تصمیمات کمیسیون مربوط به بند 14/1/2 پیوست 4 است که از جمله وظایف کمیسیون مشترک به حساب آمده است. لطفا دقت فرمائید:
بند14-1-2 پیوست 4:
مرور، باهدف حل و فصلِ هر موضوعی که یک عضو برجام معتقد است بر اساس فرآیند مشروح در برجام عدم اجرای تعهدات یک عضو دیگر برجام به حساب می آید بر اساس فرایند مشروح در برجام.
یعنی اینکه اگر هر یک از اعضاء 7 گانه طرف مقابل ایران معتقد باشد ایران در اجراء تعهدات خود کوتاهی کرده است مثلا معتقد باشد:
یک فعالیت مرتبط با خرید در تعارض با این برجام است، می تواند آن فعالیت را وفق مکانیزم حل و فصل اختلافات به کمیسیون مشترک ارجاع دهد. بند 6-6 پیوست 4 و یا اینکه اگر یکی از 7 عضو معتقد باشد ایران یک عمل مهم را در ارتباط با تعهداتش در برجام انجام نداده است می تواند موضوع را به کمیسیون ارجاع دهد. بند 11 و 12 بخش اجرایی قطعنامه سازمان ملل هم تائید کرده است.
معلوم است کمیسیون مشترک با ترکیبی از اعضاء مقابل ایران چگونه رای خواهند داد . گزارش و رای کمیسیون بلافاصله به شورای امنیت ارجاع می شود. ایران هم اگر شکایتی داشته باشد به همین کمیسیون باید مراجعه کند.
بنابراین بر اساس ساختار کمیسیون مشترک در برجام:
1- ایران با یک طرف مواجه نیست با 7 طرف هر کدام دارای رای مستقل مواجه است در حالیکه برجام یک معاهده طرفینی بین ایران و 1 5 و نماینده اتحادیه به عنوان طرف مقابل است.
2- در بروز اختلافات ایران باید از طرف مقابل به خودشان شکایت ببرد.
3- گزارشات آژانس و شکایت هر یک از 7 عضو کمیسیون مشترک می تواند منجر به رای علیه ایران در کمیسیون مشترک و متعاقب آن علیه ایران در شورای امنیت و برقراری مجدد تحریم های گوناگون و یا اقدامات ضد ایرانی دیگر شود.
4- هیچ تضمینی برای اجرای تعهدات طرف مقابل ایران در برجام وجود ندارد و هیچ مرجعی یا محکمه ای یا سازمان بین المللی برای رسیدگی به شکایات ایران پیش بینی نشده است.
5- طرف مقابل می تواند هم مدعی شود، هم رای صادر کند و هم رای خود را از طریق مکانیزم های گوناگون بین المللی و غیره به اجرا گذارد.